موجودات فضایی

استفان هاوکینگ دانشمند انگلیسی روز یکشنبه گذشته هشدار داد: "موجودات فضایی احتمالا وجود دارند اما بشر باید از تماس با آنها بپرهیزد چراکه عواقب ناخوشایندی در پی خواهد داشت."

اخترفیزیکدانی بر اساس گزارشات تصویری انگلیس گفت: "اگر موجودات فضایی مارا ببینند نتایج آن مشابه زمانی خواهد بود که Columbus در آمریکا به زمین نشست و برای اهالی آمریکا هرگز جبران نشد."  ... برنامه ها جهانی را به تصویر می کشند که در آن فرم های خارجی حیات با سفینه های عظیم الجثه خود پس از خشکاندن سیاره خویش به دنبال منابع حیاتی می باشند.

هاوکینگ هشدار داد: "چنین موجودات فضایی پیشرفته ای احتمالا به دنبال جمع آوری تمام سیارات غنی هستند."

وی با فرض وجود موجودات فرازمینی گفت: "با توجه به مغز ریاضی من اعداد به تنهایی حضور موجودات فضایی را معقول می داند. بحث اصلی بر سر این مساله است که آنها احتمالا چه شکلی خواهند بود."

بشر تا کنون فعالیت های زیادی برای برقراری ارتباط با تمدن های فرازمینی انجام داده است.

در 2008 آژانس فضایی آمریکا ناسا آهنگی را (Beatles song "Across the Universe") به عنوان پیام صلح به اعماق فضا فرستاد.

اما تاریخ تلاشهای بشر برای برقراری ارتباط با موجودات فضایی به چند سال قبل برمی گردد.

کاووشگرهای پایونر 10 و 11 (Pioneer 10 and 11) ایالات متحده در 1972 و 1973 پرتاب شد.

Voyager 1 and 2 که هریک حامل یک دیسک فونوگرام به همراه ذخیره کننده صدا و تصویر روی زمین می باشد در سال 1977 پرتاب شد.

حقایق جالب برای مریخ

توجهات اخیر در مورد آزمایش و اکتشافات در مورد سیاره مریخ توسط دانشمندان ناسا، واقعیت های خیره کننده ای را در مورد این سیاره آشکار کرده و به نظر می رسد که همگان توجه خاصی به این سیاره نشان می دهند. در زیر واقعیت های جالبی در مورد مریخ، ماه های اطراف آن، سیاره قرمز و رابطه اینها با خانه ما زمین آورده شده است.

واقعیت های زیبا در مورد مریخ
مریخ چهارمین سیاره از خورشید است.
در منظومه شمسی هفتمین سیاره بزرگ به شمار می رود.
مریخ به عنوان سیاره قرمز شناسایی شده و آن هم به دلیل خاک سرخ رنگ آن است که حاوی اکسید آهن یا همان زنگ آهن است.
مریخ یا همان مارس به نام یکی از خدایان جنگ در روم باستان نام گذاری شده است.

آمار موجود در مریخ
شعاع استوایی مریخ 3.397 کیلومتر است.
قطر مریخ 6.794 کیلومتر است.
وزن مریخ 641,850,000,000,000,000,000,000 کیلوگرم است.
دمای سطح مریخ متغیر است و از 310 درجه کلوین تا 150 درجه کلوین تغییر می کند.
ترکیبات اتمسفری موجود در مریخ از 95% دی اکسید کربن، 3% نیتروژن و 5/1 % آرگون تشکیل شده است.

یافته هایی در مورد سیاره مریخ
اخیرا دانشمندان مقادیر فراوانی یخ در زیر سطح مریخ پیدا کرده اند که می تواند دو برابر دریاچه میشیگان را پر کند.
از آنجایی که سطحی بسیار خاکی و خشک دارد لذا طوفان های شن در آنجا امری بسیار طبیعی و دائمی است.
مریخ خانه الیمپوس است. یکی از بزرگترین آتشفشان های منظومه شمسی. الیمپوس 3 برابر اورست بلندی دارد و عرض آن هم به اندازه کشور مکزیک است.
Valles Marineris یکی از دره های ژرف و بسیار عمیق است که به اندازه کل ایالت متحده امریکا عمق دارد.

واقعیت هایی در مورد ماههای اطراف مریخ
مریخ دو ماه دارد که هر دو توسط Asaph Hall در سال 1877 بعد از یک تلاش پر زحمت به نام های دیموس و فوبوس کشف شدند. ممکن است که این دو ماه ،سیارات صغار مابین مریخ و مشترى باشند که در جاذبه مریخ گیر افتاده اند.

واقعیت هایی در مورد مریخ در مقایسه با زمین
مریخ نسبت به زمین از خورشید دور تر است فاصله زمین تا خورشید 93 میلیون مایل است در حالیکه فاصله مریخ تا خورشید 142 میلیون مایل است.

مریخ در مدار خورشید 5/14 مایل در ثانیه در حالیکه زمین با 5/18 مایل در ثانیه در مدار خورشید می گردد.
دمای مریخ از زمین بسیار سرد تر است دمای مریخ87- درجه فارنهایت است در حالیکه دمای زمین 57 درجه فارنهایت است. یک سال در مریخ معادل 687 روز در مریخ است این در حالی است که یک روز در زمین معادل 026/1 روز در مریخ است.

اهله ی قمر یعنی چه؟

برای خواندن این مطلب روی ادامه ی مطلب  

کلیک کنید.  

please read the centences down

واقعا باحال!!!

گرچه همه مردم انفجار بزرگ را انفجار بزرگ می نامند! اما در بسیاری از کتاب ها هشدار داده شده که آن را انفجار به معنی متعارف کلمه تلقی نکنیم. این پدیده، گسترشی بی کرانه و ناگهانی در مقیاسی بس عظیم بود. راستی کدام علت باعث چنین انفجاری شد؟

نظریه انفجار بزرگ نه به موضوع انفجار بلکه به آن چیزهایی مربوط می شود که پس از انفجار رخ داده اند، البته نه خیلی پس از آن.

 این که بتوان چیزی را از هیچ به دست آورد غیر ممکن است، اما همین که زمانی هیچ چیزی وجود نداشت و اکنون یک کائنات وجود دارد دلیلی بر این مدعاست که چنین چیزی شدنی است. این امکان وجود دارد که کائنات ما صرفا بخشی از چندین کائنات بزرگتر باشد، و انفجارهای بزرگ نیز همواره در تمام این ها رخ داده اند. یا این احتمال می رود که زمان و مکان پیش از انفجار بزرگ، بر روی هم شکل های دیگری داشته اند_ شکل هایی بس بیگانه تر از آنچه قابل تصور باشد_ و انفجار بزرگ نیز نماینده نوعی مرحله انتقالی است که در آن کائنات از شکلی که برای ما غیر قابل درک است به شکلی تبدیل شود که برای مان تقریبا قابل درک می شود.

نظریه انفجار بزرگ نه به موضوع انفجار بلکه به آن چیزهایی مربوط می شود که پس از انفجار رخ داده اند، البته نه خیلی پس از آن. دانشمندان پس از انجام محاسبات بی پایان و مشاهده دقیق فعل و انفعالات درون دستگاه های شتاب دهنده ذرات به این نتیجه رسیده اند که می توانند به زمان 10 به توان منفی 43 ثانیه پس از لحظه بیگ بنگ دست یابند. یعنی به زمانی برسند که در آن کائنات به قدری کوچک بوده است که برای پیدا کردن و مشاهده اش می بایست از یک میکروسکوپ استفاده می کردیم!

ما به محض مشاهده هر عدد خارق العاده ای که در برابرمان قرار می گیرد نباید کشته مرده آن عدد شویم، اما اگر هر چند وقت یک بار روی یکی از آن ها انگشت بگذاریم شاید برای یادآوری گستردگی درک ناپذیر و حیرت آور آن ها به زحمت اش بیارزد. آن عدد 10 به توان منفی 43 به این صورت نشان داده می شود:

0000000000000000000000000000000000000000001/0 یا یک 10 میلیون تریلیون تریلیون تریلیونم یک ثانیه. 

ما بخش دیگری از آنچه را که درباره نخستین لحظه های آفرینش کائنات می دانیم یا باور داریم که می دانیم، مدیون اندیشه ای هستیم که نظریه انبساط نامیده می شود و  نخستین بار در سال 1979 توسط الن گوت فیزیکدان مطرح شد. آن زمان سی و دو سال از عمرش گذشته بود و بنا به اذعان خودش پیش از آن هم کار چندانی انجام نداده بود. اگر تصادفا در سخنرانی رابرت دایک در مورد انفجار بزرگ حضور نمی یافت به احتمال زیاد هیچ گاه صاحب نظریه ارزشمند خود نمی شد. این سخنرانی، علاقه به کیهان شناسی و مخصوصا علاقه به تولد کائنات را در گوت بیدار کرد.

نتیجه نهایی این علاقه مندی، شکل گیری نظریه انبساط بود که می گوید کائنات در کسری از یک لحظه پس از سپیده مان آفرینش، دستخوش گسترشی ناگهانی و خارق العاده شد. کائنات منبسط شد، یعنی عملا به همراه خودش سرعت گرفت و ابعادش در هر 10 به توان منفی 34 ثانیه دو برابر شد. کل این واقعه ممکن است چیزی بیش از 10 به توان منفی 30 ثانیه _ یعنی یک میلیون میلیون میلیون میلیون میلیونیم ثانیه_ به درازا نکشیده باشد، اما کائنات را از حالت چیزی که می شد در یک دست گرفت خارج ساخت و به چیزی دست کم 10000000000000000000000000 بار بزرگتر تبدیل کرد.  بدون نظریه انبساط، اثری از توده شدن ماده و در نتیجه از ستارگان در میان نخواهد بود، بلکه همه جا را گاز سرگردان و تاریکی ابدی فرا خواهد گرفت.

بر طبق نظریه گوت، جاذبه در ده میلیونیم یک تریلیونیم یک تریلیونیم یک تریلیونیم ثانیه پدیدار گشت. پس از گذشت یک لحظه خنده دار دیگر، الکترومغناطیس و نیروهای قوی و ضعیف هسته ای بر آن افزده شدند. با گذشت یک آن دیگر، گروه هایی از ذرات اولیه به آن پیوستند. ناگهان و مطلقا از هیچ، انبوهه هایی از فوتون ها، پروتون ها، الکترون ها، نوترون ها و بسیاری ذرات دیگر_ بین 10 به توان 79 و 10 به توان 89 بر طبق نظریه متعارف انفجار بزرگ_ هستی یافتند.

البته مقادیری که در بالا به آن اشاره کردیم غیر قابل درک هستند. کافی است بدانیم که در یک آن پرشکوه، کائناتی پدید آمد که بیکرانه بود و از آرایش کامل برای آفریدن ستارگان، کهکشان ها و دیگر منظومه های پیچیده برخوردار بود